Woensdag 22 november 2006.
Na een aantal gecancelde afspraken is het dan eindelijk zover. Jörgen en een maatje hebben Stadtlohn weten te vinden en de eerste vlucht met onze kist kan een feit worden. Na een uitgebreide check kan het feest beginnen. De koude start is wederom een aangename verrassing! Choken, sleutel omdraaien en lopen! Dat hebben we wel eens anders meegemaakt. Mijn taak is om een en ander op de film vast te leggen. Met enige tegenzin, dat wel, want je wil eigenlijk geen minuut missen van deze happening. 
Dan waagt Jörgen de sprong in het “diepe”. De kist komt los van de grond en ik probeer het allemaal zo goed mogelijk in beeld te brengen. In plaats van door te stijgen horen we het toerental teruglopen en Jörgen zet de kist weer aan de grond. Gelukkig is de baan hiervoor lang genoeg. Hoort dit bij een eerste test of is er wat anders aan de hand?? Vragen!! De propinstelling niet goed? Jörgen plaatst ook vraagtekens bij de ontluchting van de carburateurs. We hadden de slangetjes tot ver buiten de kist laten uitkomen, teneinde eventuele vervuiling van de motor te voorkomen. Leuk idee maar dat werkt dus niet (vacuümprobleem). 
Na een, achteraf overbodige, verstelling van de prop en het drastisch inkorten van de ontluchtingslangetjes, slaagt de tweede poging. Weer terug op het veld laat Jörgen weten dat alles naar behoren functioneert. Pak van ons hart! Wie gaat als eerste mee? Vanwege een zeurende pijn in mijn linker knie sta ik niet te popelen, maar na heftige aanmoedigingen van Frank en Bertil (ik ben de oudste en heb de langste ervaring, als je de zweefvliegtijd meetelt….) stap ik in. 
De enige ervaring tot dan toe zijn schijnbaar eindeloze taxirondjes op het veld, tot groot vermaak van de toekijkende, veelal Duitse, collegavliegers. Gewoon verstand op nul, maar dan niet letterlijk, draaien we 29 op. Voor mijn gevoel laat ik er geen gras over groeien en geef meteen vol gas. Na weetikhoeveel meters trek ik de knuppel naar achter en de kist komt los. Meteen bijprikken op advies van Jörgen en dat is nodig ook, want de Zodiac is vrij gevoelig in de pitch. Na wat opsturen in verband met de crosswind stijgen we geleidelijk naar circuithoogte (1200 ft) en draaien wat rondjes boven het veld. Niet te ver weg, want je weet maar nooit met zo’n nieuwe kist. Bovendien zijn de VFR- condities verre van ideaal. Het voelt allemaal wat onwennig aan, de gasknop, de Y -vormige stuurknuppel, de elektrische trim, maar verder reageert de kist goed op de stuurbewegingen. 
Aangezien op advies van Jörgen het toerental minimaal op 5000 wordt gehouden, loopt de olietemperatuur flink op. 130 graden bij een buitentemperatuur van 10 lijkt er niet op. Wat als het buiten warmer wordt?? Na de rondjes op downwind om de landing in te zetten. Hoe zal dat gaan? Laagdekker, luchtkusseneffect? Weet ik veel. Mijn enige ervaring met een laagdekker dateren al weer van een half jaar terug in een Technam P96 Golf. Ik bewaar daar nog steeds goede herinneringen aan, maar het weer was toen ook beter. Hoe dan ook, gewoon maar kiek’n wat ’t wöt. Uiteindelijk bewijst een foto dat de landing voorbeeldig oogt. Zelf vond ik dat het neuswiel wat langer los had mogen blijven, maar hoe was ook weer? Een landing zonder schade is uiteindelijk een goede landing!
Tijdens het taxiën komt langzaam een voldaan gevoel over me heen. De eerste vlucht in ons eigen in elkaar geknutselde toestel is een feit! En mijn irritante knie? Het lijkt wel over! Na mij is Frank aan de beurt. Hoe hij dat ervaren heeft moet hij zelf maar vertellen. Na Frank geeft Jörgen aan weer terug te moeten naar Lelystad, zodat Bertil het genoegen moet missen van een eerste vlucht. Een domper van jewelste, echter het weerhield ons er niet van toch maar aan de pils te gaan. Wat een dag!

Tweede vlucht zondag 14 januari 2007 
Na de eerste vlucht hebben we, na informatie te hebben ingewonnen bij de leverancier van de Rotax motor, de oliekoeler dichter bij de inlet geplaatst. Naast een drang om weer te gaan vliegen, zijn we benieuwd of de maatregel effect heeft. 
Voor de “omscholing” op onze kist hebben we contact gezocht met een instructeur van het op Stadtlohn gevestigde Funflight. Sigy is bereid om met ons de limieten van de kist op te zoeken. Hoewel er een stevige bries vanuit het westen waait (komt er ooit wat goeds uit het westen?), toch maar doorzetten. 
Bertil gaat als eerste, hij heeft immers nog wat te goed. Na een uurtje en een handvol touch and go’s, parkeren ze de kist voor het hek bij het restaurant. Sigy geeft aan dat de kist ‘SUPER fliegt’. Na een half uurtje wachten en de ervaringen van Bertil te hebben aangehoord, ben ik aan de beurt. Ik had me, gezien de weersomstandigheden, voorbereid op een bumpy flight, maar dat viel achteraf mee. 
Na de start geklommen naar 2500 ft en daar was het een stuk rustiger. Wat een uitzicht vergeleken met een hoogdekker! Van lekker genieten kwam niet veel, want het was hoog tijd voor de “verplichte figuren”. Flauwe bochten draaien, daarna wat steiler en toen nog steiler. Dat laatste om te laten zien wat het toestel kan doorstaan, niet om dat veelvuldig in de praktijk te brengen! Daarna de overtrek, eerst zonder, daarna met flaps. Ook dat werkt dus naar behoren. Ondertussen lult Sigy je de oren van je kop. ‘Kuck mal Hans, da hast du ein modelflugplatz und da nog eine, usw. Da habe ich fliegen gelernt’. Oh ja??…. Heeft nog een heel verhaal over ‘selbstvertrauwen’ enzo, maar dat neem ik niet allemaal op. 
Ondertussen ben ik bezig de eigenschappen van de kist in me op te nemen. Gelukkig blijft de olietemperatuur op een aanvaardbaar niveau! Ons knutselwerk heeft kennelijk succes. Na ongeveer een half uur rond te dartelen in de onmogelijkste vliegstanden, maken we ons op voor de landing. Na een, op advies van Sigy maar voor mijn gevoel, bijzondere variant van het circuit, landen we voor de eerste keer. Oordeel van Sigy was ‘GUT!, nochmal!’ Na nog twee touch and go’s is het fullstop. Sigy is tevreden en laat weten dat ik ‘im grunde genommen alleine fliegen kann’. Is het gebrek aan zelfvertrouwen, dat ik de volgende keer nog onder zijn supervisie wil vliegen? Niet echt, maar ik heb het gevoel dat er nog wat te verkennen valt. Bovendien is het best wel gezellig om zo’n enthousiaste vliegfanaat naast je te hebben. 
En mijn ervaringen met de kist? Wij worden maatjes, als we het al niet zijn!

Terug

"Uiteindelijk bewijst een foto dat de landing voorbeeldig oogt" (deze dus).

Een korte debriefing met Jorgen